Roeien als je Multiple sclerose (MS) hebt, kan dat?

In december 2008 ben ik begonnen met roeien. Ik had een knieoperatie gehad waarvan ik al maar niet herstelde. Je hoort na 6 weken weer te kunnen lopen maar ik bleef slepen met mijn been. Ik werd doorverwezen naar de neuroloog en zij stelde na allerlei onderzoeken progressieve MS vast. Het bleek dat ik die ziekte al ongeveer 25 jaar had. Er bestaan geen medicijnen om het proces te stoppen of vertragen, dus ik ga steeds verder achteruit.

Voor mijn operatie heb ik altijd veel aan sport gedaan – schaatsen, judoën, zwemmen – en ik wilde graag sportief bezig blijven. De revalidatiearts opperde toen dat roeien misschien wel iets voor me was en hij had gelijk, ik vond het direct leuk. Ik had veel sporten beoefend maar nog nooit geroeid. In het begin kreeg ik regelmatig te horen “Het is geen wedstrijd!”, ik ging veel te snel. Ik moest dus echt leren om rustig, gelijkmatig te roeien en niet zo veel mogelijk slagen willen maken in korte tijd.

Ik roei met twee riemen. Omdat mijn benen zo snel achteruit gaan heb ik met Maarten den Outer al uitgeprobeerd om in de Reiger met een gekoppelde rolrigger te roeien. Je roeit met z’n tweeën, de roeier op boeg trapt uit en jij gaat mee, zo kan je toch een volledige haal maken. De rolrigger kan ook in de bak worden gebruikt. Maar ik stel het uit, ik wil zo lang mogelijk zelfstandig roeien.

Ik ben blij dat ik in al die jaren voor mijn operatie zoveel aan sport heb kunnen doen en ik heb nog steeds die sportieve drang om iets te willen halen. Sinds 2011 heb ik een handbike die ik aan mijn rolstoel kan koppelen. Ik had als doel om de Alpe d’Huez of de Mont Ventoux te beklimmen maar dat heb ik moeten bijstellen, dat zit er echt niet meer in. Eerst had ik een gewone handbike, maar tegenwoordig fiets ik met elektrische ondersteuning. Ik ga iedere woensdag met mijn kleindochter zwemmen, dat wil zeggen we fietsen samen naar het zwembad en zij zwemt. Ze wil wel graag dat ik meezwem maar de beenslag lukt niet meer. De spierkracht in mijn armen is wel toegenomen door het fietsen en roeien. Vroeger moest ik altijd aan mijn man vragen of hij een pot groente open wilde draaien, nu vraagt hij het wel eens aan mij.

Mijn grote hobby is borduren, zowel handmatig als machinaal. Ik heb zelfs een paar jaar een eigen borduurbedrijf gehad. Omdat ik rechts ben gaat handmatig borduren steeds moeilijker, maar machinaal werk ik nog wel. De emblemen op de bekleding van mijn rolstoel heb ik zelf gemaakt. Ik ben nu weer bezig met het digitaal omzetten van een foto naar een patroon voor mijn borduurmachine, er hangen thuis al drie schilderijen. Op mijn eigen roeishirt heb ik het embleem van de KDR&ZV geborduurd, staat mooi met dat anker en die riemen.

Wat ik het fijne vind aan roeien is dat ik op het water ben, dat ik bezig ben en niet thuis stil hoef te zitten. Want dat zou ik toch wel het ergste vinden. Binnen in de bak roeien geeft me minder voldoening dan buiten roeien, maar het is voor mij niet altijd mogelijk om naar buiten te gaan. En het weer maakt het natuurlijk soms ook onmogelijk. Als ik binnen roei werk ik niet met een schema. Ik krijg wel aanwijzingen over mijn techniek, bijvoorbeeld tellen bij het oprijden om niet te snel te gaan. Omdat ik zo achteruit ga zit ik tegenwoordig ook wel eens te sturen, ik ben nu bezig alle stuurcommando’s te leren. Het is een fijn idee dat ik ook in de toekomst nog kan blijven roeien met de gekoppelde rolrigger en als stuurvrouw.

Interview met Nicolette van der Walle
Liesbeth Harrewijn, 23 mei 2013